Tijdens de autorit kon ik het niet laten om de lichtbundel te blijven volgen die ik steeds maar vanuit één plek in de hemel tevoorschijn zag komen. Soms zie je meerdere bundels,
maar dan is de opening in het wolkendek vaak ook groter en breder.
Verder zag ik aan de bewolkte hemel geen openingen. Wel was het droog op dat moment, terwijl het de avond daarvoor flink
had geregend.
Mijn fototas met camera lag in de kofferbak, maar ik deed geen moeite om dit moment vast te gaan leggen. Ik benoemde het wel.
Toen we op de plek van bestemming aankwamen, was ik het alweer vergeten. Ik wilde een steen bestellen voor het graf van mijn moeder. Ik besloot deze te
laten maken door de plaatselijke steenhouwer. Toen we langs de stenen liepen die als voorbeeld dienen 'stuurde' ik in stilte een berichtje naar boven met de vraag om een voorkeur. Het waaide flink en het was ook nog eens steenkoud op die plek, ik hoopte dan
ook snel iets te zien wat me aansprak. Op datzelfde moment kwam er een jongen naar buiten met de boodschap dat zijn moeder over een uur terug zou zijn. We spraken af dan weer terug te komen.
De tussenliggende tijd hebben we besteed om een bezoek aan het graf te brengen. Een vriendin stelde me laatst de vraag, wat ik daar dacht te vinden als ik er eenmaal zou zijn. Met die gedachte stond ik daar en al wat ik zag was een zandbed waarop
ik eigenlijk verwacht had veel herftsblad aan te zullen treffen, maar het was helemaal leeg op één enkel plantje na, waarvan ik wist dat mijn oom die daar had neergeplant. Eigenlijk best wel grappig, want mijn moeder mopperde altijd wanneer er
veel blad op haar stoep lag. De bloemen van de uitvaart, eenmaal uitgebloeid en verdord, waren al opgeruimd door de buurman die ook de voortuin voor haar onderhield toen ze nog thuis woonde en niet meer goed uit de voeten kon. Dat deed me goed te zien.
Verder dacht ik niet zo veel te voelen. Ik verlegde mijn aandacht naar de andere graven die erbij gekomen waren en de andere die al wel voorzien waren van een steen en andere gedenktekens. Ook lantaarns,
en ineens bedacht ik dat ik met lege handen stond. Waarom waren we niet eerst naar het tuincentrum gereden? Ik zag dat anderen ook planten met pot en al in het zand geduwd hadden.
Ik
deed haar de groeten van mijn zoon waar we die middag vandaan kwamen en stelde me voor dat ze " Doe de groeten terug" zei en daar kwam dan toch ineens de emotie. Toen ik me bij het vertrek nog eens omdraaide zag ik vanachter een heg ineens dat de zon doorgebroken
was. O ja, dacht ik. "Niet janken!" en dacht weer aan die Jacobsladder. Maar nu had ik wel mijn toestel binnen handbereik.
En weer terug bij de steenhouwerij, was de keus
van de steen in de vorm van een hart al snel gemaakt.